مدح و ولادت امام رضا علیه‌السلام
بـايـد به قـد عـرش خــدا قــابـلـم کـنـنـد شـايـد به خـاک پــای شـما نـازلـم کنـند دل می کنم از آنکه دل ازتو بريده است دل می دهـم به دست تو تا بی دلـم کـنـند امشب کـميت شـعـرم اگر لـنگ می زند فـردا به لطف چــشم شـمـا دعـبـلم کنند ايــمـان راسـتـيـن هــزاران رســول را آميخـته اگر که در آب و گـلـم کـنـنـد... شايد خدا بخواهد و با گـوشه چـشـم تان بـر رتــبــۀ غــلامـی تـان نـائـلــم کـنـنـد وقـتـی سـرشت آب و گـلم را ازل خـدا بر آن نـوشت رعـيـت سـلـطـان ارتضا در هشتمين دمی که خدا بر زمين دميد بوی بـهـشـت هــفــتـم او ناگهـان وزیـد از شش جهت نسيم خبر داد و بعد ازآن از پــنــجــره صــدای اذان خـدا رسـيـد چار عنصر از ولادت او جان گرفته اند يعنی زمين به يـمن وجودش نفس کشيد از صلب سومين گـل سرخ خدا حـسين ايــران گــرفــتـه بـوی دو آلالـۀ سـپـيـد از هشت بـيـخـود اين همه پـايين نيامدم يک حرف بيشتر چه کسی از خدا شنيد تـوحـيد، حـرف مـحـوری دين انبياست شرط رضا به حکم أنا من شروطهاست از بـرکـتـت نــبــود اگر، نـان نداشـتـيم بـاران نــبـود غـيـر بــيـابـان نـداشـتـيـم سوگـند بر تو ای سر و سـامـان زندگی بی تو نه سر که اين همه سامان نداشتيم اين حوزه ها نفس به هـوای تو می کشند لـطـفـت اگر نـبـود، مـسـلـمان نداشـتـيم اي آرزوی هــر ســفــر دل از ابـــتــدا ما قـبـله ای به غـير خـراسـان نداشـتـيـم ما رعيت ری ايم که سلطان به جز رضا اربـاب جـز حـسـين در ايـران نداشتـيم خون حسين دررگ ودرريشۀ من است عـلـم رضـا مـعّـلـم انـديـشـۀ من اسـت بالا بلند گـفته که طوبی تر از تو نيست يوسف به حرف آمده زيباتر از تو نيست گــفــتــنــد پــارۀ تـن پـيـغــمـبـر مـنــی انگار بعد فـاطـمـه زهراتر از تو نيست بـرگ درخـت کـاشــتـۀ دسـتـهــای تــو باشد گـواه ما، که مسيحاتر از تو نيست اين قطره ها به سمت شما رود می شوند آخر در اين ديـار که درياتر از تو نيست مــا تـشـنــه ايم، تـشـنـه دست نـوازشت آبی در اين سراچه گواراتر از تو نيست اين کوهها به عشق شما هشت مي شوند يــادآوران نــام تو در دشـت می شـونـد آرامــشـی اگـرچـه سـراسـر تـلاطـمـی دريـــای بــيــکــرانــۀ امـيــد مــردمــی بــنـــد آورد زبــان مــرا بـــارگــاه تــو ای آنـکـه رســتــخــيـر عـظـيـم تکـلمی هـر بـار نـام مـــادرتــان را مــی آورم گـل می کـنـد کــنــاره اشـکـت تـبـسـمی شـاعر کنار حُـسن لـب تو سروده است روئــیــده لاله در دل اين سـبـز گـندمی من چون غـبار گرم طـوافـم به دور تو تو قـبـلـه گاه هـفـتـم و خورشيد هشتمی در هفت شهر عشق به جز تو که ثامنی آهوی چـشـم های مرا نـيـست ضـامنی چـشـم امـيـد بر در لطف تو بـسته است هر زائری که گوشۀ صحنت نشسته است بــاراني است حـال و هـواي دو ديده ام اينجا هـميشه کاسۀ چـشمم شکسته است از باب جـبـرئـيـل به پــا بـوست آمــدن از آسمان رسيده و رسمی خجسته است آن پـيـرمـرد تـشنه در آن گـوشـۀ حـرم از راه دور آمـده و سـخـت خـسته است با صد امـيـد حـاجت اين بار خـويش را با پارچه به پـنـجـره فــولاد بـسته است وا شد گره ز پارچه، حاجت روا شده است يعنی که زائـر حـرم کــربـلا شده است بـا يــاد خــاطـرات سـفــر با عـشـيره ام بر عکـس يـادگاری با صحـن، خـيره ام از بـس دلـم شـکـسـتـه بـرای زيــارتت با اشک شـوق گرم وضـوی جـبـيـره ام ياد غــروب هـای زيــارت هـنــوز هـم گـاهی پی دو جـرعـۀ جـامـع کـبـيـره ام يـا " قــادة الـهــداه و يـا ســادة الــولاه" مستـبصرٌ بـشـأنـکـم، اين است سـيره ام فـرمـوده ايد ؛ فـعـلـکـم الخـيـر يا رضا ای هـشـتـمـين کلامـکـم النـور، تـيـره ام از بس گـنـاه دور و برم را گرفته است چون تک درخت خشک ميان جزيره ام ما هـم شـنـيـده ايـم کـه فـرمـوده ای شـما هـسـتــم در انـتـظـار ظـهـور نـبـيــره ام دعـبل کجـاست تا بنويسد در اين فراز عجل عـلی ظـهـورک يا فارس الحجاز |